Στο «Τραγούδι του δρόμου», η Γιώτα Βέη, η σημαντική ερμηνεύτρια της δημοτικής μουσικής παράδοσης, καταγράφει τις αναμνήσεις της και τους σταθμούς της προσωπικής και μουσικής της πορείας. Με μια αφήγηση συναρπαστική, που κυλάει σαν γάργαρο νερό, η τραγουδίστρια που ο Ρίτσος αποκάλεσε «η Κάλλας του δημοτικού τραγουδιού» μάς ταξιδεύει από τη γενέτειρά της, τα Λουτρά Πλατυστόμου, μέχρι την Αθήνα, την πόλη που στέγασε τα καλλιτεχνικά της όνειρα. Αναφέρεται στις καθοριστικές για τη ζωή της συναντήσεις με τη Μελίνα Μερκούρη, την Πόλυ Πάνου, τον Βασίλη Τσιτσάνη, την Ελένη Καραΐνδρου, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο (και άλλες προσωπικότητες από το καλλιτεχνικό στερέωμα), στις εντυπώσεις της από τα αμέτρητα ταξίδια και τις συναυλίες που πραγματοποίησε, αλλά και στην ουσιαστικότερη εμπειρία για την ίδια — εκείνη της μητρότητας. «Όταν κάνουμε τον απολογισμό της ζωής μας και ξεκαθαρίζουμε τι κρατάμε και τι πετάμε, θέλουμε λίγα και καλά να μας συνοδεύουν». Αυτά τα λίγα και καλά συνθέτουν το τραγούδι της «προσωπικής οδού» της Γιώτας Βέη, αποτυπωμένα με τρόπο αυθεντικό και χωρίς καμιά διάθεση προσποίησης ή εξωραϊσμού.