Η παρούσα μελέτη αφορά στη σχέση μεταξύ του Διαδικτύου και του Δικαίου Αποδείξεως και, ειδικότερα, στον ρόλο των διαδικτυακών αναρτήσεων και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας ως αποδεικτικών μέσων στην πολιτική δίκη υπό το φως των κανόνων προστασίας των Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα δυνάμει του νέου ευρωπαϊκού Κανονισμού 679/2016. Το βιβλίο επιχειρεί μια διεξοδική ανάλυση της έννοιας της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στην πολιτική δίκη και του πότε αυτή θεωρείται μη νόμιμη, ξεκινώντας από μια διεξοδική ανάλυση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και των διαδικτυακών αναρτήσεων ως μηχανικών απεικονίσεων κατά τον ΚΠολΔ, προχωρώντας στη θεμελιώδους σημασίας οριοθέτηση της έννοιας του δημόσιου χώρου και καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν είναι καταρχήν πάντοτε εκ των προτέρων ξεκάθαρο πότε μια πληροφορία είναι δημόσια στο διαδίκτυο. Στο πλαίσιο αυτό, με γνώμονα τις μέχρι σήμερα θεωρητικές και νομολογιακές προσεγγίσεις, αναλύεται το πότε η ηλεκτρονική επικοινωνία και οι διαδικτυακές αναρτήσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά μέσα χωρίς να παραβιάζουν τις αρχές της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και ποια κριτήρια θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν για τον χαρακτηρισμό μιας πληροφορίας στο διαδίκτυο ως «δημόσιας» ή «ιδιωτικής».