Στην εποχή μας, η Εκκλησία μπαίνει στον πειρασμό απλώς να αντιπαρατεθεί στον κόσμο, καταγγέλλοντας και περιφρονώντας όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις του. Πολύ συχνά, αυτοί που υποτίθεται ότι μιλούν εκ μέρους της Ορθόδοξης παράδοσης θεωρούν ότι η Εκκλησία μπορεί να διατηρήσει την ακεραιότητά της μονάχα εάν αποσυρθεί από το παρόν και χωρίς διακοπή προς το παρελθόν. Η ιερή παράδοση, ωστόσο, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια στατική παρακαταθήκη που κληρονομήθηκε από το παρελθόν. Είναι η αδιάκοπη παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Είναι αυτή η ζωντανή παράδοση που εμπνέει την Εκκλησία να ξαναβρεί την ιερή κλήση της και της χαρίζει θείο κουράγιο για να μεταμορφώσει εκ των έσω τον κόσμο, με όλες τις νέες προκλήσεις του. Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να εκφράσει την κοσμοθεωρία και την αποστολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αν και η δομή και το ύφος είναι μάλλον επίσημα, η επιτροπή που το συνέταξε προσπάθησε να αποφύγει την άσκοπη αφαιρετική σκέψη, προσφέροντας συγκεκριμένες ηθικές προτάσεις. Οι προθέσεις του κειμένου είναι καθαρά ποιμαντικές· η ανάλυση για την παρούσα πραγματικότητα στοχεύει να είναι συμπονετική· η κριτική του αυστηρά εποικοδομητική και οι προτροπές του επιμελώς ταπεινές.