Η ασφάλεια τα τελευταία χρόνια έχει αλλάζει ριζικά. Οι επιστημονικές προσεγγίσεις, οι πολιτικές και οι στρατηγικές, αλλά και οι επιχειρησιακές απαντήσεις αρκετές φορές ακολουθούν την εξέλιξη των απειλών. Οι επιθέσεις για παράδειγμα της 11ης Σεπτεμβρίου καθόρισαν τις πολιτικές ασφάλειας για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Η παλιά διάκριση μεταξύ άμυνας και δημόσιας τάξης δεν ισχύει σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον διαχωρισμό μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας. Ζούμε στην εποχή του συνεχούς ασφάλειας, με την τελευταία να προσεγγίζεται σε διάφορα επίπεδα. Ο άνθρωπος βρίσκεται άλλωστε στο επίκεντρο της αναζήτησης ασφάλειας. Οι νέες, αλλά και οι αναδυόμενες απειλές ασφάλειας, καθώς και οι προκλήσεις σε διεθνές επίπεδο λειτουργούν σαν μια γραμμή που ενώνει τις παγκόσμιες απειλές, όπως είναι η κλιματική κρίση, με τον άνθρωπο ως άτομο, την ανθρώπινη ασφάλεια. Στην εποχή των κρίσεων η έννοια της προστασίας αποκτά νέο περιεχόμενο, καθορίζοντας τον σχεδιασμό ασφάλειας. Η πολιτική ασφάλειας στην Ελλάδα είναι κατακερματισμένη, αποσπασματική και πολλές φορές αναποτελεσματική. Το ίδιο το Κοινωνικό Συμβόλαιο για την ασφάλεια αμφισβητείται ακόμη και από κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που το 2024 συζητούμε για τον εκδημοκρατισμό των Σωμάτων Ασφαλείας και όχι την μεταρρύθμιση του τομέα εσωτερικής ασφάλειας. Πως μπορεί λοιπόν να εξελιχθεί η Ελλάδα σε ένα σύγχρονο Κράτος Εθνικής Ασφάλειας; Τι πρέπει να περιλαμβάνει το νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο για την Ασφάλεια; Αυτά είναι τα δύο κεντρικά ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο.