Η συμβολή του βιβλίου αυτού για την ελληνική εθνική ταυτότητα και ετερότητα συνίσταται στα εξής σημεία: Επιχειρεί μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του ελληνικού εθνικού αφηγήματος, τόσο του Κοραή όσο και του Παπαρρηγόπουλου και του Ζαμπέλιου, με αναφορά και στους σύγχρονους εθνικούς ιστορικούς· εστιάζει την προσοχή σε ένα ζήτημα το οποίο δεν έχει παρουσιαστεί εκτενώς στα ελληνικά, το ντιμπέιτ μεταξύ ξένων και Ελλήνων ιστορικών για το κατά πόσον το Βυζάντιο ήταν ή όχι ελληνικό και αν μπορεί να θεωρηθεί τμήμα της ελληνικής κληρονομιάς· επιχειρεί μια αποδόμηση του αφηγήματος του Παπαρρηγόπουλου, χωρίς ωστόσο να το απορρίπτει τελείως, αναδεικνύοντας ότι ως αφήγημα εθνικής ιστορίας έχει πολλά θετικά στοιχεία σε σύγκριση με άλλα εθνικά αφηγήματα/εθνικές ιστορίες στην Ευρώπη· παρουσιάζει ένα άλλο ενδιαφέρον ντιμπέιτ μεταξύ βυζαντινολόγων, αυτή τη φορά και μεταξύ Ελλήνων ιστορικών, για την κάθοδο των Σλάβων κατά τον Μεσαίωνα στην τότε γεωγραφική Ελλάδα· καταγράφει τα αρνητικά στοιχεία της ελληνικής αυτό-ταυτότητας που, σε αντίθεση με την ελληνική εθνική ιστορία, είναι πιο προβληματικά λόγω άκρατου εθνοκεντρισμού και προγονοπληξίας· καλύπτει την ελληνική ετερότητα σε σχέση με τρία γειτονικά έθνη, τους Αλβανούς, τους (Σλάβο-)Μακεδόνες και τους Τούρκους, με τα οποία η σχέση υπήρξε ιστορικά ταραγμένη μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο· αναλύει και ερμηνεύει τα αίτια της αρνητικής ελληνικής στάσης έναντι των τριών αυτών γειτόνων· και καταλήγει με τα ελληνικά «εθνικά θέματα» που αποτελούν κατεξοχήν αποκύημα της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, του ελληνικού αφηγήματος και το πώς βλέπουν οι Έλληνες την ετερότητα και τον κόσμο.