Η ανάγνωση ενός βιβλίου αρχίζει, στην πράξη, πριν από την ανάγνωση καθεαυτήν, από τη στιγμή που επιλέγουμε το βιβλίο και επεξεργαζόμαστε τα στοιχεία του περικειμένου –τίτλο, εικόνα εξωφύλλου κτλ. Συνεχίζεται, όμως, και αφού το βιβλίο έχει τελειώσει, καθώς αναστοχαζόμαστε την εμπειρία που μας πρόσφερε το κείμενο και αποθηκεύουμε όσα διαβάσαμε ως αναπόσπαστο μέρος της προσωπικής μας ζωής… …. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο αρχίζει, ουσιαστικά, να υπάρχει τη στιγμή της συνάντησής του με τον αναγνώστη. Μ’ αυτόν τον τρόπο ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και ανανεώνεται διαρκώς, καθώς κάθε αναγνώστης μπορεί ν’ ανακαλύψει νέα πράγματα μέσα σ’ αυτό. Η ανάγνωση καλλιεργεί τη “συναισθηματική αγωγή”, ανοίγει απεριόριστα πεδία στοχασμού και κριτικού προβληματισμού, οδηγεί τον αναγνώστη στο να διαμορφώνει στάσεις ζωής και ν’ αναζητεί απαντήσεις σε ερωτήματα καθολικής σημασίας…. … Σ’ αυτό το βιβλίο φιλοξενούνται κείμενα που σηματοδοτούν τους σταθμούς μιας προσωπικής διαδρομής στο χώρο μελέτης της ανάγνωσης, γενικά, και της παιδικής λογοτεχνίας, ειδικά. Σε ορισμένα από αυτά γίνεται λόγος για τη φύση της αναγνωστικής διαδικασίας ή για τον τρόπο με τον οποίο οι αναγνώστες προσεγγίζουν ορισμένα είδη παιδικών βιβλίων. Άλλες από τις μελέτες του παρόντος τόμου αναφέρονται σε κλασικούς συγγραφείς παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους (Andersen, Wilde) και άλλες στο έργο σημαντικών εκπροσώπων της σύγχρονης λογοτεχνίας για παιδιά, Ελλήνων και ξένων. Tα έργα που εξετάζονται καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα ειδολογικών κατηγοριών: ποίηση, μυθιστόρημα, διήγημα και μικρή ιστορία, έντεχνο παραμύθι, βιβλίο γνώσεων, εικονογραφημένο βιβλίο και εικονοβιβλίο… Όλες τις μελέτες του παρόντος τόμου τις εμπνέει η πεποίθηση ότι η ανάγνωση της λογοτεχνίας συμβάλλει αποφασιστικά στην ψυχική τελείωση του ατόμου και, γενικότερα, στη συγκρότηση της πνευματικής του ζωής. Ίσως, στο σημείο αυτό, θα έπρεπε να θυμηθούμε την ιστορία της Χαλιμάς η οποία ήξερε να διηγείται θαυμαστές ιστορίες. Xάρη σ’ αυτές, ο χαλίφης Σαχριάρ ακύρωσε το φοβερό νόμο που όριζε ότι κάθε βράδυ θα παντρευόταν μια παρθένα και το πρωί θα τη σκότωνε. H τέχνη του λόγου νίκησε τη βαρβαρότητα και έφερε την αγάπη, γιατί –όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο I.M. Παναγιωτόπουλος– «ο λόγος και τότε και πάντα είναι μια δύναμη μαγική, ένα κλειδί που ανοίγει τις ψυχές και μπαίνει μέσα στο μισόφωτό τους αφέντης».