Θα μου άρεσε αυτό το βιβλίο να γίνει ένα βέλος που στοχεύει στην καρδιά του πολιτισμού μας. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό που έχουμε φτιάξει οι ίδιοι. Έχουμε γίνει ένας πολιτισμός που βασίζεται στην εργασία – ούτε καν στην «παραγωγική εργασία», μα στην εργασία ως αυτοσκοπό και με αυτοτελή σημασία. Έχουμε καταλήξει να πιστεύουμε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες που δεν εργάζονται περισσότερο απ’ όσο οι ίδιοι επιθυμούν σε θέσεις που δεν τους αρέσουν ιδιαίτερα είναι άνθρωποι κακοί, άνθρωποι που δεν αξίζουν την αγάπη, τη φροντίδα ή την υποστήριξη από την κοινότητά τους. Είναι σαν να συναινούμε συλλογικά στην ίδια την υποδούλωσή μας. Η βασική πολιτική αντίδραση στη συνειδητοποίηση ότι ασχολούμαστε τον μισό μας χρόνο με εντελώς ασήμαντες ή ακόμα και αντιπαραγωγικές δραστηριότητες –συχνά υπό τις εντολές ενός ατόμου που αντιπαθούμε– είναι να δυσανασχετούμε με μνησικακία στη σκέψη ότι υπάρχουν κάποιοι άλλοι εκεί έξω που δεν έχουν πέσει στην ίδια παγίδα. Κατά συνέπεια, το μίσος, η μνησικακία και η καχυποψία έχουν γίνει η συγκολλητική ουσία της κοινωνίας. Πρόκειται για μια καταστροφική κατάσταση. Εύχομαι να τελειώσει κάποτε. David Graeber