[...] Η παρουσία του Αλέξανδρου στην παγκόσμια σκηνή σηματοδοτεί για πρώτη φορά, μια νέα δυναμική πολέμου στην οποία η παντοδυναμία των αριθμών έχασε την αξία της και υποκλίθηκε ταπεινά μπροστά στο ηρωικό πνεύμα των Ελλήνων. Συνήθως ασχολούμαστε με τα πολεμικά κατορθώματα του Αλέξανδρου και τη φρενήρη προέλασή του από την Πέλλα μέχρι την Ινδία, την Κίνα και τα Ιμαλάϊα και θαμπωμένοι από τον απαράμιλλο ηρωισμό του στα πεδία των μαχών παραβλέψαμε τελείως τον Αλέξανδρο άνθρωπο, τον βασιλιά, τον ηγεμόνα, τον στρατηλάτη, τον στρατιώτη, που ριχνόταν πρώτος πολεμιστής στην μάχη σαν απλός στρατιώτης, σαν ίσος μεταξύ ίσων. Αυτές ήταν πρωτόγνωρες αρετές για έναν ηγέτη, αρετές που μεθούσαν τους σαρισοφόρους που τον ακολουθούσαν χωρίς ποτέ να ρωτήσουν το γιατί. Η επιθυμία του βασιλιά τους ήταν γι` αυτούς θεϊκή προσταγή. Για τον Αλέξανδρο μπορεί να μην βρέθηκε ένας Όμηρος να υμνήσει τους άθλους και το μεγαλείο του, βρέθηκαν όμως, σαν από θεϊκή νομοτέλεια, μέχρι σήμερα πάνω από τριάντα δύο χιλιάδες συγγραφείς, που έγραψαν βιβλία με περισσότερους από χίλιους πεντακόσιους τίτλους γι` αυτόν και συνεχίζουν να γράφουν, οι περισσότεροι των οποίων είναι υμνητές της ηρωικής φυσιογνωμίας του. Παρόμοιο γεγονός δεν έχει συμβεί για κανένα άλλο υπαρκτό ή μυθικό πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν θ` ασχοληθώ με το πολεμιστή Αλέξανδρο αλλά με τον Αλέξανδρο τον ασυναγώνιστο άνθρωπο, τον αξεπέραστο ηγέτη, τον μεγάλο φιλόσοφο, τον χαρισματικό ηγεμόνα, τον ανυπέρβλητο βασιλιά, όπως ακριβώς τον παρουσιάζουν οι ιστορικοί της αρχαιότητας από την ημέρα της ενσάρκωσής του μέχρι και την ημέρα του θανάτου του, και θα τον απαλλάξω με ιστορικά επιχειρήματα από όλες τις ασύστολες συκοφαντίες, τα κατασκευασμένα ψεύδη και τα ανύπαρκτα πάθη, που αυθαίρετα του προσάπτουν οι κακόβουλοι επικριτές του. [...] [Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]