Φοβερά γραφικά. Απολαυστικότατο ξύλο. Η ιστορία είχε λίγη διάσπαση προσοχής, μιας και σε πήγαινε απο τη μια ιστορία στην άλλη και τα έμπλεκε όλα στο τέλος, αλλά δεν ήταν άσχημη. Ήθελε λίγη παραπάνω ομαλότητα μεν, αλλά οκ και παλι δεν τη λες άσχημη. Είχε κάποια εκνευριστικά bugs, αλλά με ένα restart, έστρωναν. 3 αστέρια όμως για την ΑΚΡΑΙΑ επιτηδευμένη woke προπαγάνδα που δε θα έπρεπε να υπάρχει, αντι της λογικής συμπερίληψης. Τα side quests ήταν άθλια, ίσως ο,τι χειρότερο έχω δει σε game (Πέρα απο τα collectibles, τα οποία ήταν εξίσου άθλια και βαρετά). Να παραθέσουμε κάποια sides. Σε ένα σε καλούσαν κοτζάμ spiderman, να βοηθήσεις έναν γκει φοιτητή να φτιαξει τον φωτισμό κτλ προκειμένου να κάνει θεαματική πρόταση στο αγόρι του για να πάνε μαζί σε κάτι τύπου "χορό", σε άλλο βοηθάς μια φοιτήτρια με μπούρκα να σε βγάλει φωτογραφίες σαν spiderman, σε άλλο βλέπεις 2 μαύρες "δυναμικές και επαναστατικές" γυναίκες (εκ των οποίων η 1η είναι και κωφή) να κάνουν γκράφιτι, κι οταν πιανεις τη 2η να βανδαλίζει μέρη, η ιστορία τουμπάρει ως προς το πως η 2η πρέπει να ακολουθήσει τα όνειρά της, γιατί είναι τοοοσο ταλαντούχα και δεν πιστεύει στν εαυτό της και χαραμίζεται κτλ), σε ένα άλλο πρέπει να πάρεις πίσω τα κλεμμένα όργανα μουσικής, του μουσείου μουσικής (τα οποία σχεδόν όλα είναι κυρίως της μαύρης κοινότητας φυσικά καθώς και μαύρων μουσικών). Για να μην αναφερθούν οι αμέτρητες σημαίες, της γνωστής κοινότητας, που υπάρχουν παντού. Επίσης, σιγά σιγά μπαίνει και στν άκρη ο λευκός Πίτερ Πάρκερ (ο οποίος περιγράφεται σαν κλαψιάρης, ανασφαλής, επιρρεπής και αρκετά αδύναμος χαρακτήρας) και παίρνει τα ηνία ο δυναμικός, φρέσκος, γεμάτος αυτοπεποίθηση λατίνος Μάιλς. Οι λευκοί κακοί παραμένουν κακοί, οι μαύροι, ασιάτες κτλ γίνονται καλοί ή αλλάζουν τις ζωές τους κι έχουν ευκαιρία εξιλέωσης. Η προπαγάνδα, καλά κρατεί. Κρίμα, κυρίως για έναν απο τους δυνατότερους τίτλους του Playstation.