Σήμερα η Μνήμη και η Ανάμνηση αποτελούν δύο έννοιες απολύτως συγκεχυμένες. Στην εποχή όμως της Αρχαίας Ελλάδας είχαν τελείως ιδιαίτερη και καθοριστική σημασία καθότι η Μνήμη αφορούσε στην γνωστή λειτουργία του εγκεφάλου μας και σχετίζεται με την παρούσα ζωή μας, ενώ η Ανάμνηση αφορούσε στην ανάσυρση λησμονημένων γεγονότων από τις προηγούμενες ζωές μας, οι οποίες εξακολουθούν να παραμένουν χαραγμένες στην αιώνια Μνήμη της Ψυχή μας. Δυστυχώς, αυτή η λειτουργία της Ανάμνησης, με την σπουδαία έννοια που της προσδίδει ο Αριστοτέλης, έχει ολοκληρωτικά αγνοηθεί. Σύμφωνα όμως με τις αποκαλύψεις του μεγάλου Φιλοσόφου, η επαναλειτουργία και αποκατάσταση της Ανάμνησης θα πρέπει να αποτελέσει τον κύριο στόχο της ζωής κάθε Ανθρώπου που θα επιθυμούσε να προχωρήσει στην Πνευματική του εξέλιξη. Η μέθοδος που διδάσκεται για τον σκοπό αυτόν ονομάζεται `Αριστοτελικός Διαλογισμός` και το αποτέλεσμα στο οποίο καταλήγει ονομάζεται `Τέχνωση του Νου`. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]