«Λοιπόν, είναι ανάγκη να σου εκφρασθώ με υπαινιγμούς ώστε αν τύχη το γράμμα να παραπέσει, μέσα στα πλάτη της θάλασσας ή της ξηράς, όποιος το διαβάσει να μην το κατανοήσει... Πρόσεχε όμως να μη παραπέσουν αυτά στα χέρια ανθρώπων απαίδευτων. Διότι σχεδόν φρονώ ότι από αυτά δεν υπάρχουν άλλες αξιογελαστότερες θεωρίες για τον (αμαθή) λαό, αλλ’ ούτε πάλι αξιοθαυμαστότερες και ενθουσιαστικότερες για τους έχοντες ευφυία. Όταν δε λέγονται πολλές φορές και ακούγονται διαρκώς και για πολλά χρόνια, μόλις τότε καθαρίζονται με πολλήν επιμέλεια, όπως ο χρυσός.

Το δε αξιοθαύμαστο μέρος του ζητήματος άκουσε να δεις ποιό είναι… Αυτά λοιπόν και εσύ, πρόσεχε να μη μετανιώσεις κάποτε για όσα σου ξέφυγαν άδικα. Η καλύτερη δε προφύλαξη είναι το να μην γράφονται αλλά να αποστηθίζονται. Διότι είναι αδύνατον όσα γράφονται να μην παραπέσουν. Δια τούτο εγώ ποτέ δεν έγραψα τίποτε δια τα ζητήματα αυτά…». Πλάτωνος Επιστολή Β’ (314a-b-c)