"Μπορεί να υπάρξει τέχνη μετά το Άουσβιτς;"
Αντιμέτωπος με το πιο πάνω ερώτημα που ο Αντόρνο έθετε αρνητικά αλλά και με το φάσμα ενός Πολίτη Καίην, μοναχικό εγώ, επίκεντρο των βασιλείων της παντοδυναμίας του ενός κοινωνικού σύμπαντος που γέρνει στο λυκόφως, μέσ' στο κοσμικό σύμπαν σαν προανάκρουσμα μιας ονειρεμένης αυγής, βλέποντας αυτό το όραμα να ρέει σαν ένας ατεμάχιστος οπτικός ωκεανός στην οθόνη του κινηματογράφου κι ακούγοντας την αρχετυπική φωνή του μεγάλου δασκάλου Πασκάλ.