Περπάτησε ανάμεσά μας στην Ομόνοια, στο κέντρο της Αθήνας, στο πιο πολύβουο μέρος της πόλης. "Εκεί όπου με είχε φέρει ο Θεός», στην Πολυκλινική Αθηνών, μέσα στον πόνο από τις αρρώστιες και τον θάνατο. Τριάντα τρία χρόνια "σαν μια μέρα"! Απαρατήρητος στους πολλούς. Ο καθηγητής Ιατρικής Κ. Αλιβιζάτος τού είπε: "Παπά μου, δεν σε είδαμε, δεν σε γνωρίσαμε. Πω, πω, πω, εμείς να σ’ έχουμε τόσα χρόνια και να μη σε ξέρουμε!"

Από τη δύσβατη έρημο των Καυσοκαλυβίων, ο Θεός τον έστειλε στον κόσμο, στα "απολωλότα πρόβατά Του", σε εμάς! Στους οίκους ανοχής μετέφερε ·"ο δικός μας παπάς"· το φως του Χριστού. Ήθελε ακόμα να πάει να ζήσει με τους χίπηδες στα Μάταλα, χωρίς, βέβαια, αμαρτίες. "Αυτά που διαβάζουμε στα Συναξάρια, στους Βίους Αγίων και μένουμε κατάπληκτοι, τα ζούσαμε, συνέβαιναν δίπλα μας". Ο λόγος του γλυκός, βαθύτατα θεολογικός, ποιητικός, σαν μυθιστόρημα. Μια συνεχής έκπληξη. Ευφραινόμαστε με τον λόγο του! Το εκπληκτικό χάρισμά του, μοναδική περίπτωση, καρπός υπέρμετρου αγώνα. "Τα σημάδια της αγίας βιωτής του υποθήκες για ολόκληρη τη γενιά μας"!

Μας εστάλη πολύ φως μέσα στο σκοτάδι όπου ζούμε. "Δεν έχει ακόμη το φως του αστεριού του φτάσει σε εμάς. Δεν έχουμε κατανοήσει τον λόγο του". Ο δροσερός πνευματικός αγέρας του ήδη άρχισε να πνέει! Ο πολύς κόσμος περιμένει τον Άγιο Πορφύριο!