Εδώ και μερικά χρόνια, το ζήτημα της καθαρής ποίησης άρχισε να κυκλοφορεί στις λογοτεχνικές μας συζητήσεις. Γύρω στα 1926 θέλαμε τον ποιητή πηγαίο και με ανάταση, τώρα τον θέλουμε ή δεν τον θέλουμε καθαρό. Μολονότι δεν μπόρεσα να καταλάβω, με κάποια σαφήνεια, το πρόβλημα έτσι που το θέτουμε στην Ελλάδα, μου φαίνεται πως έχουμε μια ροπή να χαρακτηρίζουμε σαν καθαρή ποίηση τα ελληνικά ποιήματα που δε μοιάζουν με τα έργα που γνωρίζαμε περίπου ως τα `Ελεγεία και Σάτιρες` του Καρυωτάκη, και πως κρίνουμε αυτά τα ποιήματα όχι παραβάλλοντάς τα με άλλα ποιήματα, αλλά με μια ορισμένη ποιητική θεωρία. Είναι ωστόσο κάτι πολύ απατηλό, να νομίζει κανείς ότι κρίνει ένα ποίημα, ενώ πραγματικά χτυπά ή υποστηρίζει το δόγμα ενός αισθητικού. (. . .) [Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]